دلتنگی

داشتم وبلاگ یکی از دوستان و کامنت یکی از خواننده هاش رو می خوندم و همزمان به آهنگ ستارهء گروه 7th هم گوش می کردم (ویدئوش هم اینجاست) که یه دفعه یاد این شعر شاملو افتادم و البته خاطره هایی که بهش سنجاق شده:

««دلتنگی های آدمی را

باد ترانه ای می خواند،

رویاهایش را

آسمان پرستاره نادیده می گیرد،

و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند.

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده.

در ای سکوت

حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو

و من...»


شما هم اون آهنگ رو گوش کنید و این شعر رو بخونید شاید یاد یه چیز دیگه افتادید!

پ.ن. پیر شدیم رفت!