صداقت

خیلی ها - از جمله خود من - اعتقاد دارند که صداقت جزو پایه ای ترین اصول یک رابطهء دوستی هستش. منظورم از دوستی انواع مختلفش شامل دوست معمولی، دوست دختر/پسر، دوستی با همسر و ... هستش. هر چه میزان صمیمیت بیشتر باشه، اهمیت صداقت هم بیشتر میشه.

یه کم ولی اگه با صداقت راجع به «صداقت» فکر کنیم می بینیم که صداقت مطلق هیچوقت نمی تونه به قوی شدن یه رابطه کمک کنه! همیشه یه چیزایی وجود داره که آدمها به دلایل مختلف که می تونه به سادگی ناراحت نشدن طرف مقابل باشه، مخفی می کنند و آشکار شدنشون معمولا مشکل ایجاد می کنه. این موضوع قابل انکار نیست! فقط کافیه حداقل با خودتون صادق باشید تا ببینید چه چیزهایی هست در شما، که دوستتون نمی دونه و شما هم تلاشی در جهت ایجاد آگاهی در اون مورد نمی کنید. این ساده ترین حالتش بود! یه کمی که بیشتر فکر کنید می تونید برید سراغ چیزهایی که از مطرح شدنشون فرار می کنید چون نمی خواهید مخفی کردن یه موضوع رو به دروغ گفتن تبدیل کنید! هر چی ادامه بدید می تونید به حالت های حادترش هم برسید.

می دونم که میشه کلی بحث کرد که صداقت چیه و چیا رو شامل میشه و چیا رو نمیشه. ولی فکر نمی کنید همهء اینها تنها یه ابزاری شده برای توجیه خودمون؟

خلاصه اش اینکه ... هنوز فکر می کنید خیلی صادقید؟